«Μια μέρα και ίσως σύντομα, πρέπει να αναγνωρίσουμε τι λείπει κυρίως από τις μεγάλες μας πόλεις: ήσυχα και μεγάλα επεκτεινόμενα μέρη για στοχασμό. Εμείς που είμαστε αρκετά άθεοι δεν μπορούμε να σκεφτούμε τις σκέψεις μας μέσα σε χώρους σαν τους Ναούς. Θέλουμε να δούμε τους εαυτούς μας να μεταφράζονται σε πέτρα και φυτά. Θέλουμε να κάνουμε περιπάτους μέσα μας όταν περιπλανιόμαστε σε αυτά τα κτίρια και σε αυτούς τους κήπους.»
Fr.Nietsche, Χαρούμενη Επιστήμη
Στο σύγχρονο κόσμο της εγρήγορσης, ο άνθρωπος έχει χάσει πλέον τη φύση του και λειτουργεί ως ένα κατευθυνόμενο ον που καθημερινά, σε επανάληψη, ακολουθεί συγκεκριμένες κατευθύνσεις και ροές μέσα στην ίδια του την πόλη.
Σε αυτή την κατάσταση, η πρότασή μας αναζητά μια ουτοπία φτιαγμένη για τους κατοίκους της πόλης. Η βελτίωση του τρόπου ζωής του ανθρώπου δεν είναι θέμα υλιστικό, αλλά πνευματικό. ‘Έτσι, στόχος τίθεται η μετάβαση από τον κόσμο της εγρήγορσης στον κόσμο του ονείρου. Οι νέοι χώροι επιδρούν στην ψυχή του επισκέπτη, τον βοηθούν να βγει από τον απατηλό κόσμο της εικόνας και της ύλης και να διαισθανθεί την ύπαρξη του άυλου κόσμου του πνεύματος. Προτείνουμε μια υπερδομή η οποία εμπεριέχει ταυτόχρονα την πόλη και το υπερβατικό, και καλείται να τοποθετηθεί σε ένα συμβολικό σημείο της πρωτεύουσας, σε έναν χώρο που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί καθημερινά και σε επανάληψη. Έτσι, επιλέγουμε την Ομόνοια που σήμερα αποτελεί κόμβο κίνησης και μεταφοράς, σημαντικό σταθμό της γραμμής του ηλεκτρικού και του μετρό και επικρατεί έντονη και εξαναγκασμένη συσσώρευση κινήσεων και ατόμων. Είναι ένας μη τόπος που δεν δημιουργεί σχέσεις μεταξύ των ατόμων, αλλά απομόνωση και ομοιότητα, ο χρήστης γίνεται μηχανή, κομμάτι της μάζας.
Δείτε το τεύχος εδώ.
Σχολή αρχιτεκτόνων μηχανικών, Πολυτεχνείο Κρήτης Διπλωματική εργασία προπτυχιακού: Μετα-φυσική παύση καθημερινότητας, εν Ομονοία
Ομάδα μελέτης: Θεοδώρα Μόσχου, Σοφία-Νεφέλη Ματσούκη
Comentários